20.9.16

La merdulo absoluta (poemo)

Tiu ĉi poemo legeblas en mia nova poemaro Brulvunde



"La merdulo absoluta"

Kiam en Castel Gandolfo
nuptis Sara kaj Francesco,
la bankedan gajon rompis
epizodo da grotesko.

Ulo kulpas, kiun mi
trovas nun, krom malagrabla
– funde fia kaj malklera,
intelekte senkapabla.

Mi ja povus preterverki
ĉi hontindan historion,
sed rakontos antaŭ ol li
elvomos falsan version.

Li vortoze mistifikas,
malhonestas manipule.
Mi preferas frazi klare,
maltabue, sencenzure.

Li kaj mi: du invititoj.
Li al mi saluton trudis.
Mi formale, apatie,
aŭtomate resalutis.

Poste, ĉe l' bankeda tablo
je distanco kelkpersona
ni sidis, ĝis li serpentis
al mi por truko fripona.

Ĉar mi sidis dum li staris
malantaŭ mi, seneskape
mi devis turni la kapon
por aŭdi lin diri pape:

"–Nekontesteble vi estas
nun E-poeto plej bona,
same mi literatura
kritikisto plej impona..."

(aŭ "kompetenta", laŭvorte).
Mi abrupte, tuj obĵetis,
kaj lian stultan parolon
plenkonteste mi forĵetis.

Ĉu li tion elfaŭkigis
por min kaĵoli? Por moki?
Ambaŭokaze la celo
estis ĝeni kaj provoki.

Mi diris ke mi deziras
kun li paroli neniom,
sed li, ke oni lin petis
redakti l' Antologion

(la Poezian, de kiu
li farus trian eldonon
aŭ suplementon), kaj fulme
li ruktis al mi proponon

ke ni kune ĝin redaktu
– sed mi respondis, ke mi ne
volas kun li kunlabori
pri io ajn. Punktofine.

Kaj ke li bonvolu lasi
min en paco festbankede;
ke li ĉi volon respektu...
sed li insistaĉis tede

aldonante, ke mi poste
ne surpriziĝu. Kritika
mi restos se tia libro
iam fariĝos publika.

(Li estas Carlo Minnaja,
evitanta analizi
poemaron antaŭ ol pri
ĝi stultaĵojn improvizi.

Same en "Histori' de la
Literatur' Esperanta"
briko verda, brile merda,
falsa, lama, strasa, vanta!)

Li diris, ke li ne venis
"tuŝi al mi la kojonojn"
(tiel en poem' priversis
mi liajn merdulsimptomojn).

Sed li ja venis "tuŝcele",
alivorte, min ĉikani
kaj provoki senhonore,
vulgare malĝentlemani.

Tiam li mallaŭte gruntis
(tia testik-obsedito!)
ĉu mi havas du kojonojn...
Manko de takto kaj sprito!

Tiu demandaĉ' aluda
al vireco kaj simile
jam superis tolereblon.
Do mi, sobre kaj ĝentile,

laŭ latina etiketo,
simple nomis lin merdulo
absoluta kaj forsendis
lin al fek' kaj inferbrulo.

Li rerampis siaseĝen
kun ridaĉo plej afekta
de banala fuŝ-aktoro
– rid' vominde malrespekta.

Mi demandis trans la tablon
ĉu li volas mem kontroli
fingre mian kojonparon
(ja pri tio li scivolis).

Plu mi nomis lin merdulo
trans la tablon, moke pri la
masko de ĉi kretenego
korpe, anime senila.

La samtablanar' diskretis.
Mi de tiam lin ignoris.
Naŭze, ke merdul' tioma
la bankedon fuŝi volis!

Invitite, la gespozojn*
li buŝfurze malrespektis.
Tamen vana, kompatinda
en siaj provoj li restis.

Fine li kun la edzino
antaŭ veno de deserto
formerdiĝis, kaj ni povis
ĝui l' finon de l' evento

kun la spozino kaj spozo,
amikoj tuluzaj, skotaj
kaj el pliaj mondopartoj
– sen liaj balbutoj skrotaj.

La prodaĵon li rakontis
al sia paĉjo Silfero;
ili poste ĝin disfekis
per reta komunikero.

Jen la fino. Venontfoje
ne necesos eĉ koleri
ĉar neniom da parolo
lia mi pretos toleri.

Ĉiun novan falson lian
mi jam lasu senrefuta.
Ne meritas verson plian
la merdulo absoluta.


        *  *  *

* spozo: nov-edzo, persono ĵus nuptinta, nuptanta aŭ tuj nuptonta.

Oni povas rigardi ĉi poemon kiel daŭrigon de Laŭ Katulo

[Jen la proza bazo de la poemo, kies versojn mi verkis danke al atendo en flughaveno de Romo]

1 comentario:

Jorge dijo...

Mi ne donas nek donos permeson publikigi ech unu poemon de mi en ajna antologio (kun)redaktota de Minnaja, Silfer au alia membro de tiu kliko [au (kun)eldonota de LF-koop].