26.9.16

sin-agresoj


sin-agresoj

mordi al si la langon, la suban lipon,
entranĉi akran denton en la molan karnon buŝan,
lange pansi la vundon, klaran sangon forleki.

frapi al si la kapon kaj la bruston
ripete per la pugnoj aŭtomataj,
rami per la kranio kontraŭ muron.

mensogi al si mem kaj al aliaj,
false afabli, farti kaj komplezi,
lezi sin per vanaj, venenaj ambicioj.

Iuj personoj mensogas...

Iuj personoj mensogas
vole, volonte, dole,
kadre de  manovro, de taktiko.

 
Aliaj kredas siajn proprajn mensogojn,
rigardas ilin veroj,
facil-anime forgesas kion ili tordis, falsis.

 
Mi ne scias, kiu tipo preferindas.
Ĉiu el la du enmasonis sin en prizonon
ene unikan, de ekstere nur pene distingeblan.

20.9.16

La merdulo absoluta (poemo)

Tiu ĉi poemo legeblas en mia nova poemaro Brulvunde



"La merdulo absoluta"

Kiam en Castel Gandolfo
nuptis Sara kaj Francesco,
la bankedan gajon rompis
epizodo da grotesko.

Ulo kulpas, kiun mi
trovas nun, krom malagrabla
– funde fia kaj malklera,
intelekte senkapabla.

Mi ja povus preterverki
ĉi hontindan historion,
sed rakontos antaŭ ol li
elvomos falsan version.

Li vortoze mistifikas,
malhonestas manipule.
Mi preferas frazi klare,
maltabue, sencenzure.

Li kaj mi: du invititoj.
Li al mi saluton trudis.
Mi formale, apatie,
aŭtomate resalutis.

Poste, ĉe l' bankeda tablo
je distanco kelkpersona
ni sidis, ĝis li serpentis
al mi por truko fripona.

Ĉar mi sidis dum li staris
malantaŭ mi, seneskape
mi devis turni la kapon
por aŭdi lin diri pape:

"–Nekontesteble vi estas
nun E-poeto plej bona,
same mi literatura
kritikisto plej impona..."

(aŭ "kompetenta", laŭvorte).
Mi abrupte, tuj obĵetis,
kaj lian stultan parolon
plenkonteste mi forĵetis.

Ĉu li tion elfaŭkigis
por min kaĵoli? Por moki?
Ambaŭokaze la celo
estis ĝeni kaj provoki.

Mi diris ke mi deziras
kun li paroli neniom,
sed li, ke oni lin petis
redakti l' Antologion

(la Poezian, de kiu
li farus trian eldonon
aŭ suplementon), kaj fulme
li ruktis al mi proponon

ke ni kune ĝin redaktu
– sed mi respondis, ke mi ne
volas kun li kunlabori
pri io ajn. Punktofine.

Kaj ke li bonvolu lasi
min en paco festbankede;
ke li ĉi volon respektu...
sed li insistaĉis tede

aldonante, ke mi poste
ne surpriziĝu. Kritika
mi restos se tia libro
iam fariĝos publika.

(Li estas Carlo Minnaja,
evitanta analizi
poemaron antaŭ ol pri
ĝi stultaĵojn improvizi.

Same en "Histori' de la
Literatur' Esperanta"
briko verda, brile merda,
falsa, lama, strasa, vanta!)

Li diris, ke li ne venis
"tuŝi al mi la kojonojn"
(tiel en poem' priversis
mi liajn merdulsimptomojn).

Sed li ja venis "tuŝcele",
alivorte, min ĉikani
kaj provoki senhonore,
vulgare malĝentlemani.

Tiam li mallaŭte gruntis
(tia testik-obsedito!)
ĉu mi havas du kojonojn...
Manko de takto kaj sprito!

Tiu demandaĉ' aluda
al vireco kaj simile
jam superis tolereblon.
Do mi, sobre kaj ĝentile,

laŭ latina etiketo,
simple nomis lin merdulo
absoluta kaj forsendis
lin al fek' kaj inferbrulo.

Li rerampis siaseĝen
kun ridaĉo plej afekta
de banala fuŝ-aktoro
– rid' vominde malrespekta.

Mi demandis trans la tablon
ĉu li volas mem kontroli
fingre mian kojonparon
(ja pri tio li scivolis).

Plu mi nomis lin merdulo
trans la tablon, moke pri la
masko de ĉi kretenego
korpe, anime senila.

La samtablanar' diskretis.
Mi de tiam lin ignoris.
Naŭze, ke merdul' tioma
la bankedon fuŝi volis!

Invitite, la gespozojn*
li buŝfurze malrespektis.
Tamen vana, kompatinda
en siaj provoj li restis.

Fine li kun la edzino
antaŭ veno de deserto
formerdiĝis, kaj ni povis
ĝui l' finon de l' evento

kun la spozino kaj spozo,
amikoj tuluzaj, skotaj
kaj el pliaj mondopartoj
– sen liaj balbutoj skrotaj.

La prodaĵon li rakontis
al sia paĉjo Silfero;
ili poste ĝin disfekis
per reta komunikero.

Jen la fino. Venontfoje
ne necesos eĉ koleri
ĉar neniom da parolo
lia mi pretos toleri.

Ĉiun novan falson lian
mi jam lasu senrefuta.
Ne meritas verson plian
la merdulo absoluta.


        *  *  *

* spozo: nov-edzo, persono ĵus nuptinta, nuptanta aŭ tuj nuptonta.

Oni povas rigardi ĉi poemon kiel daŭrigon de Laŭ Katulo

[Jen la proza bazo de la poemo, kies versojn mi verkis danke al atendo en flughaveno de Romo]

17.9.16

Merdulo absoluta

[Legu la samon poemforme]

Mi devus eviti paroli pri malagrablaĵoj kaj malagrablulo en tago kiel la hodiaŭa, sed, antaŭ ol li mem elvomus sian version de la okazintaĵoj, prefere mi rakontu mian. Mi ĵus revenis kun mia edzino al apartamento en Romo post tuttaga celebrado en proksima urbeto de la nupto de du italaj geamikoj. Al tio ili invitis ankaŭ Carlo'n Minnaja, kiun mi opinias unu el la plej malkleraj, malkapablaj kaj malhonestaj personoj de mi iam ajn renkontitaj, malgraŭ ŝajnoj kaj maskoj. Nu, mi ne atentis lin ĝis li venis al mi kaj salutis, je kio mi reciprokis aŭtomate, formale. Tamen poste, jam en la bankedo, li refoje venis al mia loko ĉe la sama longa tablo kaj diris al mi pli-malpli jenon: "Oni ne povas kontesti ke vi estas la plej bona nuntempa E-poeto, kaj mi, la plej kompetenta literaturkritikisto...". Al tio mi tuj obĵetis. Mi diris, ke mi ne deziras paroli kun li. Tiam li diris ke oni petis de li redakti la trian eldonon de la Esperanta Antologio (de poezio), kaj ke li proponas al mi kunredakti. Mi respondis ke mi volas kunlabori pri nenio ajn kun li, ke li lasu min en paco kaj permesu al mi ĝui la feston. Li diris ke mi poste ne surpriziĝu, kaj mi respondis ke mi laŭbezone kritikos tiun lian antologion se ĝi iam publikiĝos. Tiam Minnaja aldonis ke li ne venis "tuŝi al mi la kojonojn" (figurasence, "ĉikani min", laŭ esprimo kiun mi uzis en poemo jam en 2012 pri lia hipokrita afablo); mi respondis, ke per sia ĝena insistado li ja faras tion. Tiupunkte Minnaja transiris al nefigura demando pri tio ĉu mi havas kojonojn (t.e. pri mia vireco aŭ braveco), kvazaŭ ial obsedite de tiu korpoparto, kio efektive jam superis mian toleron: mi nomis lin merdulo absoluta kaj forsendis lin merden, al la diablo. Ĉar li reiris al sia samtabla loko kun vomiga ridaĉo kvazaŭ de trigroŝa fuŝ-aktoro, mi demandis lin trans la tablo ĉu li daŭre havas emon tuŝi miajn kojonojn, invitis lin fari tion surloke kaj nomis lin merdulo rekte sur lian groteskan vizaĝon.
Poste mi ignoris lin plene. Kiel aĉe, ke tiu merdulo, tiu kreteno provis saboti nian kunfestadon! Kiel kompatinda li montriĝis en tiu vana rolo! Feliĉe li formerdiĝis antaŭ la deserto kaj mi povis finĝui la vesperon en akompano de la novgeedzoj kaj de multaj geamikoj kies nomojn mi ne mencios ĉi tie kaj kies vizaĝojn oni probable vidos en Fejsbuko sur fotoj de la nupto.
Nun, pensante pri la tuto, mirigas min ke UEA aŭ iu alia eldonejo mendas trian eldonon de poezi-antologio de tia aŭtoro, kunverkinta la fuŝan, misinforman kaj malhonestan Historion de la esperanta literaturo (HEL), kies fina antologia partaĉo estas samtempe ridiga kaj ploriga. De ulo, kiu ne kapablas analizi poemaron antaŭ ol skribi kelkajn neniodirajn aŭ eĉ rekte erarajn banalaĵojn pri ĝi. Kies ideo ĝi estas? Kiu eminentulo en UEA mendis novan antologion de la kulpulo de la t.n. Verda (miaopinie Merda) Briko?


[Legu la samon poemforme]

12.9.16

La verkaĉo

La verkaĉo


Se eĉ la delikata Jouko Lindstedt
nenion misan en ĉi librego flaras,
kaj se OSIEK kaj UEA premias la ver-kaĉon
pri l' histori' de la literaturo esperanta
same sagace
– tiam mi evidente nur eraras,
priblindas epokfaran verkon,
kaj do de nun mi pentu kaj silentu,
ke ĉiuj ĉi saĝuloj frandu pace
la panumitan sterkon.