12.8.09

anzino

NPIV havas amason da unuradikaj vortoj por nomi diversajn pinojn: pino, pinio, pinastro, mugo, pumilio, laricio... Kontraste mankas en ĝi simpla kaj bela nomo por arbo tre abunda en Hispanujo: anzino.

5.8.09

La hispana tragedio

Jen plia tre rekomendinda legaĵo, ĉi-foje pri la hispana enlanda milito (1936-1939), tradukita el la nederlanda. Estus interese certigi la eldonjaron; ie mi legis, ke en 1939, sed prefere oni havu fidindan konfirmon.



Ĉi tiaj libroj sendube daŭre aĉeteblas ĉe brokantejoj kiel tiu de la libroservo de UEA, kaj eble ankaŭ de kelkaj aliaj libroservoj.

4.8.09

Ĉe la sojlo

Ĉe la sojlo

La matenon kiam, trairante la straton Santa Engracia, Miryam estis renversita de kapuĉ-aŭto, ŝi krucosignis sin ĉe la sojlo kiel plian matenon, kiel ĉiun matenon.


[Kun danko al la iberaj kolegoj helpintaj en la diabla elhispanigo de ĉi rakonteto]


* kapuĉ-aŭto: "bonalingvismo" anst. 'kabrioleto'.

milic(i)o

En tiu ĉi libro, aparte de la vorto "postfronto", mi trovis ankaŭ la formon "milico", kiun niaj vortaroj devus noti apud la zamenhofa, PIVa kaj NPIVa "milicio". La formo "milico", pli simila al "polico", estis ofte uzata en tiutempaj verkoj, kiel ĈapajevLa hispana tragedio, kaj ĝin prezentas i.a. Neologisma glosaro kaj Nepivaj vortoj.


La makulojn sur la kovrilo kaŭzis pecoj de glu-bendo, per kiuj siatempe mi fiksis tegon el travidebla plasto por tiel (mis)protekti la libron!

3.8.09

Ĉapajev

Hieraŭ mi finlegis interesan, viglan, historie bazitan romanon pri V. I. Ĉapajev, verva komandanto de la Ruĝa Armeo dum la rusuja enlanda milito (1917-1923):


Jen la aŭtoro D. Furmanov , mem partia komisaro dum tiu periodo, en portreto pentrita de Sergej Maljutin:


La libron eldonis EKRELO en Lepsiko en 1933. Kiel montras la manskribita nomo supre de la unua paĝo, ĝi apartenis al Reto Rossetti (interese, ke li skribis jene: R. Roseti). Se mi ne mismemoras, mi ricevis ĝin donace (kun disfalinta bindo!, pro kio necesis rebindigo) de William Auld rekte en lia hejmo en Skotujo, antaŭ multaj jaroj.



Mi ĝuis legi la romanon kaj samtempe renkonti la marĝenajn notojn krajonajn de Reto, similajn al tiuj farataj de mi dum legado. Efektive, estis bele renkonti refoje Reton tiele, la iaman mentoron kaj korespond-amikon.

Cetere, krom la temo kaj tiu konkreta histori-periodo, la libro havas ankaŭ lingvan intereson. Malgraŭ interpunkcio kaj sintakso ne ĉiam tute klaraj, ekzemple koncerne la uzon de "si" kaj "sia", ĝi legeblas sufiĉe flue kaj atentokapte. Jen kaj jen oni trovas arĥaismojn kiel "fugi" (fuĝi) aŭ "konkiri" (konkeri), eksneologismojn kiel "represio" (subpremado), notindajn esprimojn ("la malfronto") kaj vortojn ne plu uzatajn kaj de nekonata deveno ("grimi" = ŝminki?). Fine oni ricevas fortan impreson ne tiom pri ies aŭ aliies (mal)heroeco, sed pri la frenezo de tia enlanda milito, kie ŝultron ĉe ŝultro batalis kontraŭ la blankuloj la komunismaj partianoj kaj la simile sed ali-nuance ruĝaj partizanoj.

2.8.09

Eŭropa ideologio

De Zlatko Tiŝljar mi ĵus legis lian libreton Eŭropa ideologio (1998): ĝi plenas je sofismoj kaj falsrezonado de la unua frazo ĝis la fino. Mi plej absolute malkonsentas kun tiaj asertoj kiel "Por esti eŭropano necesas ankaŭ plej grava signo de tiu identeco: la eŭropa lingvo". Nura galimatio!



Kiel mi skribis en eseo en 2007, "Ankaŭ Eŭropo kaj EU ne bezonas havi komunan identecon, des malpli komunan lingvan identecon aŭ identigilon. Eŭropanoj povas kundividi multon, sed kadre de sia diverseco, kaj ne ekskluzive. Kolektivaj identecoj estas iluzio, fantazio, ĥimero. Sed samkiel eŭropanoj ne bezonas komunajn identigilojn (ili aŭ ekzistas jam aŭ superfluas), ankaŭ esperantoparolantoj ne bezonas kolektivan identecon. Nur la diversaj hidrargaj identecoj ene de ĉiu unuopulo montriĝas indaj je esploro, atento kaj intereso."

Kaj: "Kion do ni diru al esperantistoj kaj esperantuloj neeŭropaj, ekstereŭropaj? Ĉu ke esperanto estas pordo nur al la eŭropa mondo? Kvazaŭ ekzistus nur unu eŭropa mondo, plus unu araba, unu azia ktp! Pli simplisme ne eblas: la mondo komforte dividita en kelkajn ĉelojn aŭ fakojn. Sed por mi esperanto estis kaj estas ĝuste la malo: pordo al Bharato, fenestro al Japanujo, pontoj al Finnujo kaj Tajvano, al mondoj plej abundaj kaj diversaj!"

Esperant-eŭropismo? Ne, dankon!